Food is good

Met een bescheiden 408 meter is Kamenjak al de hoogste berg van het eiland Rab, een van de Kroatische parels in de Adratische Zee. Voor de beklimming doen we eerst een hapje bij Leonardo's, die zijn restaurant toch maar naar zichzelf vernoemd heeft.
“Welcome! Food is good here, service is bad...”, lacht hij en reikt ons de menukaart aan. Meewarig lachen we mee. We kunnen niet 1-2-3 een keuze maken uit het ruime aanbod van internationale en lokale vis- en vleesgerechten. Gelukkig komt Leonardo ons vanuit de keuken te hulp gesneld: “My wife is the cook. She is good, so all the food is good. Otherwise I fire her...!”
(Oké... ??)

We bestellen een risotte-de-mar, mosselen in sinaasappeldressing en een Kroatische witte wijn. Het terras biedt uitzicht op Cres, Pag en Rab, allemaal prachtige eilanden in het diepblauwe zeewater. Ik vraag Leonardo of we ook per ferry van Rab naar Cres kunnen oversteken. “Yes, you can! Croatia has many islands, you can hop from one to the other. Just as I do with women...!” Opnieuw een meer dan zelfvoldane lach op zijn gezicht, opnieuw onevenredig weinig bijval bij zijn nog enige klanten.
Leonardo haalt onze bestelling op in de keuken. Wedden dat hij zijn 4e grap erin gooit als hij terugkomt? Maar dat heb ik mis: food blijkt inderdaad good en op ons verzoek legt hij uit hoe we het beste het viewpoint te voet kunnen bereiken. “Only 40 minutes, no problem. On the top is another restaurant, many people go. No signs, but you will see it.”
Aangezien de avond al invalt en de horizon feloranje kleurt, nemen we geen risico noch een toetje. We groeten Leonardo en danken hem 'for the good food and the good service'.
Aan de voet van de Kamenjak parkeren we de auto en kiezen het grindpad. Aanvankelijk hebben we de vaart er goed in en zigzaggen snel omhoog. Reisverhalen uit de oude doos worden uitgewisseld en we genieten van de dennengeur en ruige natuur. Als het bergpad een dennenbos doorkruist gaat de ingevallen schemering over in diepe duisternis en wordt de signalering slechter zichtbaar. We versnellen onze pas om op tijd boven te zijn. Steentjes worden langzaam grote rotsen en wandelen wordt serieus klimmen. Daar we ook nog steeds niets zien wat op een restaurant zou kunnen lijken, worden de stiltes tussen onze gesprekken langer en het vertrouwen in een goede afloop kleiner.
Doen we hier wel verstandig aan? Wat zijn de opties? Teruggaan niet, want in het bos is het nu gevaarlijk donker. Doorlopen is ook lastig, want uit het niets is een 1,5 meter hoge muur van gestapelde rotsblokken opgedoemd..
Ik besluit dat de de muur afgebroken moet worden. Erachter ligt een nieuw open veld vol dezelfde ruige rotsen, gemene doornenstruiken en vooral duisternis.
Dan stijgen we niet verder. We zijn op de top. Onder de schrammen, met een verzwikte enkel en nog altijd geen restaurant gevonden. We vervolgen onze weg naar rechts, over de rug van Rab. Als we op een tweede en een derde muur stuiten, kiezen we dezelfde strategie. Ook achter deze muren herhaalt het landschap zich. Van het restaurant nog altijd geen teken en inmiddels verwachten we dat ook niet meer. Het wordt te doelloos om door te gaan. Buiten overnachten was ons worst-case-scenario maar we beseffen dat we er niet aan ontkomen. Dus staken we onze zoektocht in afwachting van nieuw zonlicht om ons verder te begeleiden.
Op het self-inflatable matje in de tent sliep ik al niet best, maar van deze rotsondergrond verwacht ik nog minder comfort. We halen de grootste uitstekende punten onder ons weg en leggen ons neer. Overtuigd van een diepe nachtrust zijn we niet. Mijn vest benoem ik tot slaapzak en twee in de haast gedronken flessen wijn verzachten het grootste ongemak. Als het ook nog frisser wordt, komt van slapen nog minder. Overgeleverd en licht geirriteerd sluiten we toch onze ogen.

Zodra de eerste zonnestralen de nieuwe dag aankondigen, richten we ons op. Verstijfd vervolgen we onze terugtocht. De stenen priemen nog altijd in onze rug. Maar het lopen maakt ons frisser en fitter. Wonderbaarlijk snel vinden we het pad terug en na een ruim half uur staan we al weer bij de auto. We delen de behoefte om nog even terug te gaan naar Leonardo. Hij is zich van geen kwaad bewust: “Ah... this restaurant? No, no, I told you, the owner has moved, restaurant is closed now...!”

Wat kunnen we zeggen. Food is good, jokes are bad?

Dennis

10:18:53 16 Augustus 2009 Permanente link Reacties (1)

Weblog

Hoe werkt het? Klik hier
Begin pagina
loggy.nl Home
Weblog maken
RSS Feed

Abonneren!